Κάποια Μέρα…

Κάποια μέρα θα μπορέσω να σηκωθώ το πρωί και να χαμογελάσω στον εαυτό μου κοιτάζοντας τον στον καθρέπτη.

Κάποια μέρα θα σκουπίσω όλα τα δάκρυα του παρελθόντος και θα ανοίξω τους δρόμους μου στο αύριο.

Κάποια μέρα θα ισορροπήσω ανάμεσα στα δύο άκρα της δυσκολίας μου χωρίς να έχω συνεχή ανάγκη από στήριξη.

Κάποια μέρα η “διπολική διαταραχή” θα είναι το κλειδί για την αυτοβελτίωση μου και όχι ένας φόβος για ζωή.

Κάποια μέρα θα κοιτώ το ουράνιο τόξο και θα απολαμβάνω τα χρώματα του δίχως να σκέφτομαι τις καταιγίδες που πέρασαν.

Κάποια μέρα θα έχω το θάρρος να αντικρίσω τη δυσκολία μου και να συμφιλιωθώ μαζί της.

Κάποια μέρα δεν θα πονάω τόσο πολύ. Η κατάθλιψη θα μοιάζει απλώς με συννεφιασμένες μέρες και η μανία θα μοιάζει με τη δίψα μου για ζωή.

Κάποια μέρα θα μπορώ να κάνω καινούριους φίλους χωρίς να φοβάμαι μήπως δεν με αποδεχτούν και τους χάσω στη διαδρομή.

Κάποια μέρα θα σταθώ όρθια και θα πλημμυρίζω από περηφάνια που κατάφερα να κρατηθώ στον αγώνα – όσο επώδυνο κι αν έμοιαζε αυτό.

Μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα, εγώ θα προσπαθώ …

..και θα συνεχίζω να ελπίζω και να αγαπώ τη ζωή όταν ο ήλιος λάμπει ή όταν πέφτει βροχή.

Ελπίδα Βεριτά