Οι Αρχαίοι Έλληνες Πίστευαν Ότι Η Διπολική Διαταραχή Ήταν Ένα Θείο Δώρο

Από τις πρώτες παθήσεις του ανθρώπου που περιγράφονται από τους αρχαίους Έλληνες ιατρούς είναι η μανία (μείγμα θυμού, οργής και ευφορίας) και η μελαγχολία (θλίψη).

Βρήκαν ότι στην αναθεώρηση των χειρόγραφων της προ-Ιπποκράτη εποχής, υπάρχουν περιγραφές των «νοσηρών καταστάσεων κατάθλιψης και εξύψωσης», με άλλα λόγια περιγραφές της διπολικής διαταραχής, (Αρεταίος ο Καππαδόκης, 2ο αιώνα μ.X).

Ο Ιπποκράτης (460-337 π.Χ.), γνωστός ως ο πατέρας της Ιατρικής, διατύπωσε τη θεωρία ότι ο εγκέφαλος ήταν το όργανο που είναι επιφορτισμένο με τις νοητικές λειτουργίες, και τις διαταραχές. Έγραψε:

«Οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν ότι ο εγκέφαλος είναι η μοναδική προέλευση για τις απολαύσεις και τις χαρές, το γέλιο και τα αστεία, τη θλίψη και την ανησυχία, καθώς και τη δυσφορία. Μέσα από τον εγκέφαλο γινόμαστε παράφρονες, εξοργιζόμαστε , αναπτύσσουμε άγχος και φόβους, τα οποία μπορεί να έρθουν μέσα στη νύχτα ή κατά τη διάρκεια της ημέρας, υποφέρουμε από αϋπνία, κάνουμε λάθη και έχουμε αβάσιμες ανησυχίες, χάνουμε την ικανότητα να αναγνωρίζουμε την πραγματικότητα, γινόμαστε απαθείς και δεν μπορούμε να συμμετέχουμε στην κοινωνική ζωή … Όταν ο εγκέφαλος είναι άρρωστος, υποφέρουμε για όλα εκείνα που αναφέρθηκαν παραπάνω…»

Για το Σωκράτη και το Πλάτωνα, η μανία ήταν «μια θεϊκή κατάσταση». Στην πραγματικότητα, ο Πλάτων έγραψε ότι υπάρχουν δύο είδη της μανίας, μια που περιλαμβάνει «μια πνευματική ένταση που προκύπτει από μια σωματική αιτία προέλευσης» και η άλλη είναι η «θεία ή εμπνευσμένη, με τον Απόλλωνα ως την πηγή της έμπνευσης». Συνέχισε και περιέγραψε διάφορα πρόσθετα είδη της θείας μανίας, συμπεριλαμβανομένων των ερωτικών εμπνεύσεων που τις έστελνε ο θεός του έρωτα και της προτρεπτικής έμπνευσης που προέρχεται από τις Μούσες επειδή φαίνεται να εμπνέει τους άνδρες να τραγουδούν.

Ο φιλόσοφος Δημόκριτος ρώτησε τον Ιπποκράτη, «Γιατί οι εξαίρετοι άνδρες στην φιλοσοφία, την πολιτική ή τις τέχνες είναι μελαγχολικοί;» Μετά από πολλές συζητήσεις, ο Ιπποκράτης κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Δημόκριτος δεν έπασχε από μελαγχολία – ήταν απλά μια ιδιοφυΐα.