Ουσίες Και Ψύχωση

Πολλές είναι οι ουσίες που μπορεί να οδηγήσουν στην εμφάνιση ψυχωτικών επεισοδίων. Ενδεικτικά, παράνομες ουσίες όπως η κοκαΐνη, η κάνναβη, η κεταμίνη, το LSD, η PCP (φαινκυκλιδίνη), ή η μεθαμφεταμίνη, προκαλούν εθισμό ενώ, είτε η μεμονομένη χρήση είτε η παρατεταμένη χρήση τους ενδέχεται να προκαλέσουν ψυχωτικά επεισόδια.

Το αλκοόλ και τα υπνωτικά που προκαλούν εθισμό, μπορεί επίσης να αποτελέσουν εκλυτικούς παράγοντες για την ανάδυση ψυχωτικών επεισοδίων, όχι μόνο κατά την κατανάλωση ή υπερκατανάλωσή τους αλλά και κατά την απόσυρσή τους από τον οργανισμό.

Κάποια συνταγογραφούμενα φάρμακα μπορούν επίσης να προκαλέσουν ψύχωση. Σε σπάνιες περιπτώσεις, τα κορτικοστεροειδή, όπως οι γνωστές ουσίες πρεδνιζολόνη και δεξαμεθαζόνη μπορεί να προκαλέσουν ψυχωτικά επεισόδια. Η μεθυλφαινιδάτη, που χρησιμοποιείται στη θεραπεία της ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελαττωματικής Προσοχής / Υπερκινητικότητας) σε παιδιά, εφήβους αλλά και ενήλικες, ομοίως, ιδιαίτερα σε υψηλές δόσεις.

Αν λοιπόν κάποια ουσία προκαλεί την ψύχωση, η απόσυρσή της από τον οργανισμό και η διακοπή της λήψής της, επιφέρει την ύφεση των ψυχωτικών συμπτωμάτων σ´ ένα εύλογο χρονικό διάστημα, που εξατομικεύεται ανάλογα με τη χρονιότητα της χρήσης, το είδος της ουσίας, τη φυσική κατάσταση του πάσχοντος και την γενετική του προδιάθεση, σε συνδυασμό με την αμεσότητα της παρέμβασης μετά την ανάδυση των ψυχωτικών συμπτωμάτων, το είδος της φαρμακευτικής αγωγής και την προσφερόμενη ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση.

Πολλές φορές είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεκαθαριστεί εάν η ψύχωση προκλήθηκε από ουσίες ή αν τα αίτιά της είναι αμιγώς ψυχιατρικής αιτιολογίας. Η κάνναβη, για παράδειγμα, είναι γνωστό πως επιταχύνει την ανάδυση ψυχωτικών συμπτωμάτων σε γενετικά ευάλωτα άτομα, λειτουργώντας ως εκλυτικός παράγοντας σε μια κατά τα λοιπά ψυχιατρικής αιτιολογίας ασθένεια. Σε τέτοιες περιπτώσεις, τα ψυχωτικά συμπτώματα δεν υποχωρούν μετά τη διακοπή της χρήσης της ουσίας.

Διερεύνηση των αιτιών του ψυχωτικού επεισοδίου

Η διερεύνηση για την αιτιοπαθογένεση ενός ψυχωτικού επεισοδίου λοιπόν, είναι συχνά μια εξαιρετικά επίπονη και χρονοβόρος διαδικασία, τόσο για τον ασθενή, όσο και για τους συγγενείς και τον θεράποντα ψυχίατρο. Και πολλές φορές, η σωστή διάγνωση τίθεται μετά από μακρόχρονη παρακολούθηση της πορείας της νόσου.

Έτσι, στην ψυχιατρική χρησιμοποιούμε αποτελεσματικές θεραπείες για τα συμπτώματα της ψύχωσης, που λίγο-πολύ είναι κοινά μεταξύ όλων των ψυχώσεων ανεξάρτητα από την ακριβή τους αιτιοπαθογένεση.

Όταν δεν εντοπίζεται ούτε ιατρικό/παθολογικό αίτιο, αλλά ούτε και υπάρχει ιστορικό χρήσης ουσιών πριν την ανάδυση των ψυχωτικών συμπτωμάτων, τότε, αναζητούμε την αιτία σε ψυχιατρικές διαγνώσεις, καθώς πολλές πιθανές διαγνώσεις εμφανίζονται με ψυχωτικά συμπτώματα.