H Ζωή Που Σου Ανήκει

Το ερώτημα ήταν: Tι φοβόμουν τόσο πολύ; Φοβόμουν ότι είμαι λειτουργική στις καθημερινές μου ρουτίνες, περισσότερο κοινωνική και αυτό ήταν μη οικείο σε σχέση με τη ζωή μου όλα αυτά τα χρόνια;

Φοβόμουν το ενδεχόμενο να πέσω πάλι στον πάτο του πηγαδιού με το πρώτο στραβοπάτημα; Ή μήπως τελικά το μόνο που φοβόμουν, ήταν να παραδεχτώ στον εαυτό μου ότι παρόλο που φαινομενικά είμαι καλά και παρόλο που πλέον έχω παλέψει τόσο ώστε να μην υπάρχουν πράγματα στη ζωή μου για τα οποία να είμαι θλιμμένη, εντούτοις εγώ δε νιώθω ευτυχισμένη;

Ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν αντιμέτωπη με ένα τέτοιο συναίσθημα ή ίσως με την απουσία του χωρίς ουσιαστική αιτία. Αισθανόμουν σαν να πατώ στη μέση μιας τραμπάλας. Στη μία μεριά η θέση ήταν γεμάτη ευτυχία και στην άλλη σκέτη δυστυχία. Και παρόλο που αν έπρεπε να κάνω ένα βήμα μπρος ή ένα βήμα πίσω, εγώ συνειδητά θα επέλεγα την ευτυχία… καταλάβαινα ότι προς όποια μεριά και να κινηθώ, δε νιώθω ασφαλής. Κι όμως, είχα πλέον τα εφόδια για να τα καταφέρω!

Παράξενες οι μέρες. Παράξενη και η ζωή. Εκεί που νομίζεις ότι έχεις φτάσει στην ευτυχία, εκείνη βρίσκει τον τρόπο της να απομακρύνεται και πάλι. Τόσο όσο χρειάζεται για να κατανοήσεις βαθιά πως είναι μια διαρκής προσπάθεια. Τόσο όσο χρειάζεται για να μπορέσεις να συνειδητοποιήσεις τη μετάβαση από τον πάτο του σκουπιδοτενεκέ, στην επιφάνειά του.. να την εκτιμήσεις και να βεβαιωθείς ότι είσαι αποφασισμένος να προχωρήσεις ως το τέλος –όχι για να βρεθείς ξανά εκεί από όπου ξεκίνησες αλλά για να κυνηγήσεις αυτό το διαφορετικό που κρύβει το ουράνιο τόξο όταν σταματά η βροχή.

Και αυτή είναι μια ζωή που σου ανήκει.

Ελπίδα Βεριτά